donderdag 6 oktober 2011

De Kyll, dag twee.


De dinsdagochtend is fris en vochtig, maar het belooft een mooie heldere dag te worden. Het is rond achten als we naar beneden gaan voor het ontbijt. Geen seconde te laat, ik mag zelfs de verse broodjes nog gaan halen bij de voordeur. Terwijl we ons goed volstouwen voor de dag die we voor de boeg hebben staat Marion, de eigenaresse van het hotel al te zwaaien met onze vergunningen voor vandaag. Uitstekend. Als de koffiepot leeg is en de vergunningen zijn uitgeschreven gap ik nog een peer mee van het ontbijtbuffet en gaan we op pad. Vandaag gaan we het stuk rivier stroomafwaarts van het dorp proberen. We parkeren de auto bij het zwembad net buiten Kyllburg en kunnen hier direct het water in. Tegen de oevers en bij een in het water gevallen boom stijgen er al een paar forellen en we zien voor onze voeten ook al snel wat bronzen flanken flitsen. We binden er allebei een nimf aan en met een minuut of tien heb ik de eerste forel er al aan hangen.




















Ook bij Remko is het kort daarna raak en hij pakt een vergelijkbaar visje. De precieze omvang van de school barbelen voor m'n voeten wordt me terwijl ik de kanten af sta te werpen langzaam duidelijk. In de geul ligt een vis of dertig-veertig, de grootste rond de zestig, de kleinste zo'n dertig centimeter lang. Hier moet toch wat te halen zijn. Een hoop drifts over de school met verschillende nimfen levert echter alleen wat valsgehaakte vis op. Ik gok dat m'n nimf niet diep genoeg komt, wissel nog één keer naar een klein roze nimfje en knijp deze keer ook een klein hagelloodje een stukje hoger op m'n leader. De boel zakt zo lekker snel af, terwijl de lichte nimf zelf relatief vrij kan bewegen. De aanpassing blijkt succesvol, want binnen korte tijd hangt de eerste barbeel aan de andere kant. Naja, barbeeltje, want m'n schepnet heb ik niet eens nodig. 't Jochie vecht overigens leuk, veel feller en drukker dan z'n grotere soortgenoot een dag eerder.




















En het blijkt geen toevalstreffer, want in de komende anderhalf uur volgen er nog vijf barbelen. Bovendien schieten er nog een vis of drie, vier los tijdens de dril. Dolle boel dus. Tussen de gelande vissen zitten een paar flinke bakken.




Remko vangt in de tussentijd nog een forelletje en een alver. Omdat ik het wel even mooi geweest vind, roep ik hem om ook even z'n barbeeltje te komen vangen. Voor mij is het tijd voor een krentenbol, een slok water en een sigaretje. Ook Remko haakt na wat finetunen een mooie bak. Omdat ik de hengel nog op de kant heb staan kan ik op m'n gemak wat foto's maken van zijn gestoei.








































Het is inmiddels twee uur, en we staan nog steeds in hetzelfde stuk water waar we die morgen begonnen zijn. Gisteren kilometers gemaakt voor totaal twee visjes, vandaag zes barbelen en een forel vanaf dezelfde standplaats, op valafstand van de auto. Het kan verkeren. Nadat Remko z'n vis weer heeft teruggezet besluiten we dat het een mooi moment is om even in het zonnetje te gaan lunchen. Als de krentenbollen in de mik zitten besluiten we toch maar eens te gaan verkassen. We zouden als we het probeerden hier waarschijnlijk nog wel tien barbelen kunnen vangen, maar het avontuur roept.

Verderop bevinden zich een paar diepere geulen in de rivier. Zoals verwacht zien we hier weer barbelen flanken, maar eigenwijs als ik ben knoop ik er weer een droog vliegje aan in de hoop dat er wat forel aan de oppervlakte wil komen kijken. Remko gaat weer met de nimf aan de slag. Wat worpen over de verst gelegen geul leveren niets op en ik mag toekijken hoe Remko een forel haakt die een paar mooie sprongen uit het water maakt. Ik wandel zijn kant op, m'n vliegje over het water slepend. Ineens zie ik vanuit m'n ooghoek iets flitsen als het vliegje gepakt wordt door een alvertje. Lachend til ik de vis uit het water. Ik heb er ook een hoor!




















Eens zien of we dat trucje kunnen herhalen. Dat gaat redelijk, en het komende halfuur vermaak ik me kostelijk me de stijgende alvertjes, die vaak nog behoorlijk lastig te haken blijken, omdat ze niet zelden net zo snel weer spugen als dat ze pakken. Remko heeft een schooltje riviergrondels gevonden en ruikt weer een soort voor op z'n lijstje. En Remko zou Remko niet zijn als hij niet net zo lang doorpeutert tot hij een paar grondels gehaakt heeft. Stiekem erg fraaie visjes trouwens.




















Ik ben inmiddels wel klaar met de alvertjes en banjer verder. Met een streamertje kam ik een traag stukje rivier uit en mis twee harde aanbeten. Onder een paar overhangende elzentakken verderop zie ik vis stijgen en probeer het weer eens met een droge vlieg. De vlieg landt mooi onder de bomen en wordt direct gepakt. Ik tik aan en de dader, een leuke beekforel, springt direct uit het water. Maar de lijn van gisteren lijkt te worden doorgezet en de vis lost direct weer. Onder dezelfde boom kan ik als troost gelukkig nog wel wat alvertjes foppen, en terwijl ik sta te vissen zie ik bij een spoorbrug vijftig meter verderop regelmatig een dikke forel stijgen. Dit gaat weer een projectje worden. Omdat het water voor de brug niet al te diep is en ik de vis niet wil verjagen ga ik het water uit en loop met een grote boog om de stek heen om de vis voorzichtig van achter te kunnen aanwerpen. Geen haast nu. Ik parkeer m'n hengel tegen een balsemien aan, steek er nog eentje op en sla de stek rustig gade. De vis laat zich regelmatig zien en lijkt op de her en der rondfladderende schietmotten te jagen. Ik maak m'n rokertje uit op de kiezels, knoop een sedge aan en werp de vis aan. Flats! De vis pakt vol vertrouwen, maar wéér lost de vis kort na het aantikken. The best laid plans...
Het heeft uiteraard weinig zin om je hier lang druk over te maken. Snel vergeten en wat foto's maken van de tot de verbeelding sprekende stek. Want als ik alleen voor de forellen kwam, had ik net zo goed een tripje naar een lelijke visvijver kunnen maken.




















Voorbij de brug hang ik vervolgens in korte tijd drie vliegen aan de takken. Een mooi moment om het blikje cola uit het achtervak van m'n vest te halen, de kant op te kruipen en eerst maar even te wachten tot Remko ook mijn kant op komt.




















Als de beste man zich bij me voegt zie ik hoe Remko voor z'n voeten een forel mist die achter z'n streamer aanjaagt. Het schijnt zijn derde misser te zijn sinds de laatste keer dat ik hem sprak. Terwijl ik nog even van de omgeving geniet vist hij fanatiek door en weet de volgende vis wel te haken. Het loopt inmiddels tegen vijven en we besluiten langzaamaan eens aan de terugtocht te beginnen, zodat we niet weer in het donker met onze spullen staan te klieren straks. M'n forel bij de spoorbrug geeft in tweede instantie niet meer thuis. Tijd voor bier en pizza.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten